Τικ, Γιόχαν Λούντβιχ

(Tieck, Βερολίνο 1773 – 1853). Γερμανός ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Είχε στενές σχέσεις με τους βερολινέζικους κύκλους των Σλέγκελ, με τον Νοβάλις και με όλους όσους ανήκαν στο πνευματικό κίνημα της πρώτης περιόδου του ρομαντισμού, με τους οποίους συμφωνούσαν πλήρως οι ιδέες του. Φύση εκδηλωτική και ιδιόρρυθμη, προικισμένος με εξαιρετική ικανότητα αφομοίωσης, ο Τ. ξαναδούλεψε συχνά ξένα έργα και έκανε πολλές μεταφράσεις (μεταξύ άλλων του Δον Κιχώτη), Το μυθιστόρημα με μορφή επιστολών Ιστορία του κυρίου Ουίλιαμ Λόβεν (1793-96), γραμμένο κατά το πρότυπο του Βέρθερου, είναι μια σύνθεση ρομαντικών θεμάτων, μαζί με την εναλλαγή των εξαίσια μαγευτικών καταστάσεων και των στιγμών φρίκης που παρουσιάζει. Στις Περιπλανήσεις του Φραντς Στέρνμπαλντ (1798), η αφήγηση γίνεται πυκνότερη και ονειρώδης. Μεγάλος πρωταγωνιστής του έργου του Τ. είναι ο Μεσαίωνας που τον ξαναζεί με τη φαντασία: με δραματικολυρικό τόνο στο δράμα Ζωή και θάνατος της Αγίας Γενεβιέβης (1799) και κωμικοπαράδοξο στον Αυτοκράτορα Οκταβιανό (1801-03). Συγγραφέας μύθων –δικαιολογημένη είναι η φήμη του έργου του Ο ξανθός Έκμπερτ (1796)– ο Τ. δοκίμασε ακόμη και την παρωδία στους δραματικούς μύθους Ο ιππότης Κυανοπώγων (1796) και Ο παπουτσωμένος γάτος (1797), παρμένους από τον Περό. Η κατοπινή παραγωγή του Τ. τείνει προς μια αστική νοοτροπία, αλλά διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους μερικά διηγήματά του: Το περιττό της ζωής και Ο λόγιος. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Τ. ασχολήθηκε και με το ιστορικό μυθιστόρημα (Βικτωρία Ακοραμπόνι, 1840). Επιμελήθηκε την έκδοση του Σαίξπηρ και τη μεταθανάτια έκδοση των έργων του Βάκενρόντερ –Ξεχειλίσματα της καρδιάς ενός καλόγερου που αγαπούσε την τέχνη (1797)– με δικές του προσθήκες.